1.25 do NSDAP e 2.4 e 7.4 da Europa das etnias de CEDADE

1.25.


Esiximos e demandamos a unificazón de todos os alemáns sobor a base do direito de autodeterminazón dos povos nunha Grande Alemaña.


Das 25-Punkte-Programm der NSDAP, 1920

2.4.

O N-S proclama a sua intenzón de que se conceda a cada nazón o direito a formar a sua própria comunidade dentro da unidade racial de todas as nazóns europeias ou brancas.

7.4

Consideramos separatismo precisamente a falta de vontade e de apoio entre as nazóns brancas e europeias. Non se pode considerar separatismo o direito á autodeterminazón das nazóns europeias, pero si é separatismo o ódio, o rancor ou a falta de axuda entre elas.

Europa das etnias de CEDADE, 1987

NOTΛ ࿋ NOVΛ ࿋ VLTREIΛ

O primeiro ponto programático do NSDAP é transpolável para calquer nazón ou comunidade étnica a ser unificada. Non é posível equiparar isto aos estados francés ou español da mesma forma; posto que non forman unha única comunidade etno-cultural. A grande Alemaña étnica na Península Ibérica seria comparável á grande Bascónia, á grande Castela ou á grande Galécia.

É por iso que talvez un federalismo non sexa frutuoso para unha unidade étnica alemana, (ainda que o III Reich reich loitara pola autonomia dos Sorabos e a unidade dos Frisóns); pero si o seria para unha unidade estatal prévia á europeia no caso dos estados: español, francés, portugués, británico ou belga; que recollen várias nazóns étnicas europeias distintas.

NACIONALISMO

«Antre nós, en Galiza, mírase mal o nacionalismo alemán, por ser imperialista e centralista. Mas compre consideral-o caso, pra que se vexa ben que o nacionalismo alemán non pode ispirar nen justificar un nacionalismo hespañol do mesmo geito. 

Na Hespaña hai catro naciós, étnica e lingüístecamente difrentes: unha céltiga, outra vasca e duas ibéricas, anque falando linguas distintas; na Francia acontez o mesmo: hai unha nación céltiga, outra vasca, outra provenzal, outra alemáa, etc. Na Alemaña non acontez semellante cousa: Alemaña inteira, con Austria e con diversas minorias nacionás nas terras veciñas, constitúe unha soila nación con unidade étnica e lingüísteca. Os alemás teñen, pol-o tanto, dereito a confundiren a nación co Estado, porque é co Estado alemán; os hespañoles non teñen dereito a confundiren a nación co Estado castelán, nen os franceses a confundiren a nación co Estado francés. O caso é outro inteiramente, e non pode servir de regra pra os nosos países, mais que d'un geito inteiramente difrente, ou seña reivindicando un Estado pra cada unha das naciós hespañolas e francesas. Somente d'iste geito habería unha coincidenza real da nación co Estado; d'outro geito non a haberá endejamáis.»

Vicente Risco, 1934

Galiza, como Europa

«Caín na conta de que a chave de Europa estexa quizais nos dous pontos extremos e menos coñecidos de Europa: Rumania e Galiza. Os celtas deixaron pegadas na toponímia e na raza destes dous límites do noso mundo e continente.

Cheguei dunha viaxe á Galiza e de descobrir, como depois dunha pesca milagreira, os baixos fundos da nosa existéncia europeia, e parece-me que ninguén pode falar de Europa, tratar de sintetizá-la dalgún xeito e de facé-la habitável para un só povo, sen ter estado en Compostela, en Ponte-Vedra, na ria de Vigo (que deve ter inspirado aos paisaxistas flamencos, sedentos de mares azuis e de montaña espallando-se no oceano), en Oseira e noutros sítios menos coñecidos, pero imbuidos de maxia étnica, de poesia anterga e de rumos futuristas. O nome mesmo da Galiza indica unha antiguidade que representa no fundo toda unha época pre-románica e pre-helénica, por riba da cal non se pode concebir nen Europa nen o que somos todos; quero dicer, os povos da Europa de hoxe e a maneira de ser de todos os povos do mundo en trance de tornar europeus.

Europa é antes que todo misterio de igrexas e conventos e o que detrás deles –como en Chartres, Asis, Compostela, Oseira e tantos outros- está como soterrada dende séculos, lista para o resurxir, a alma antiga da nosa nova Pátria, esta Europa esculpida en antiguidades que forman como un lazo de unión vivente entre o que desgarradamente somos e o que fumos en son de unidade sen sabé-lo.»

GALIZA, COMO EUROPA
Vintilă Horia
“España y otros mundos”  Ed. Plaza&Janés, Barcelona 1970
Páxs. 31-34

Para que poida existir a esperanza dun Nacionalismo Socialista

Cal é a forza dunha ditadura? Non é a ditadura. Noutras palabras, os ditames impostos son aceitados pola maioria. Para iso, a receita é simples: consiste en despertar medos. Todas as medidas intrusivas, restritivas e opresivas son xustificadas (portanto aceitadas) co seguinte lema: «Para a sua seguranza…»: «Para a sua seguranza, este espazo está sob videovixiláncia»; «Para a sua seguranza, pedimos que use capacete»; «Para a sua seguranza, pedimos que use cobre-bocas.» Para a sua seguranza, demanda o Big Brother; Para a sua seguranza, sexa un informante, para sua seguranza... É por iso que non creio nas urnas para mudar a sociedade, porque se mañá un partido xenuinamente revolucionário, defensor do Nacionalismo Socialista, ameaza con gañar as eleizóns, entón o poder anularia as eleizóns dicendo: «Para a sua seguranza (entenda: para protegé-lo do 'fascismo'), estamos interrompendo o proceso eleitoral». Como seria de esperar, a ONU aprovaria esta decisión.

Pero, sen embargo, esta posibilidade continua a ser impensável, porque cando a maioria ten medo – medo da agresión, medo do acidente, medo do menor vírus – refuxia-se no derradeiro bastión seguro: a esfera privada. Unha esfera que quer ser o mais acolhedora posível. O seu horizonte limita-se entón á preservazón das suas conquistas sociais, do seu conforto e da sua tranquilidade. É o reino do individualismo. Tal sociedade é todo menos revolucionária. Segunda razón pela cal non creio no camiño das urnas.

A revoluzón virá cando a gravidade da crise chegue á esfera privada. Persoas que non teñen ren a perder ousarán sair ás ruas. Resta saber en que direzón irán atuar, pois cando a escasez chega, hai dous camiños posíveis:

1- O camiño do menor esforzo, que demanda igualdade para todos: tirar dos ricos para dar aos pobres. É o comunismo de mil facianas, co seu Estado en expansión, que supostamente garante todo ao povo.

2- A restaurazón dun mundo de abundáncia através do esforzo nacional e do don de si nunha sociedade orgánica para o ben común; É o Nacionalismo Socialista.

Na miña opinión, o comunismo non é revolucionário: é a fase final dunha sociedade que demanda unha organizazón do tipo formigueiro onde o mero pán é garantido á custa de calqueira cousa (a democracia é incompatível co pensamento elevado). O homem entón aproxima-se á animalidade.

O Nacionalismo Socialista é outra cousa, porque recomenda o sacrifício en nome do Ben Común. Portanto, non loita «contra» (contra o patrón, os ricos, contra quen eu coñezo...) pero «a favor»: por un proxeto de sociedade orgánica. Se ele ten inimigos (o comunista, o financeiro sionista...), é acidental. Como resultado, o Nacionalismo Socialista non é baseiado no medo, senon na esperanza na inspirazón dun ideal mais elevado. Lonxe de atenuar, unha visión espiritualista do Home reforza-a. É por iso que o Nacionalismo Socialista non é unha ditadura e continua a ser favorecido pola Providéncia, polo menos encanto mantén as suas características primárias.

A xente compreenderá entón que son un nacional-socialista espiritualista, sen medo nen ódio, que escrutina a História para aprender con ela e, asi, dar esperanza ao presente.

Vincent Reynouard

࿋S TEMP࿋S S࿋N CHEGΛD࿋S

Borgoña na Europa soñada

«Johannes Thomasset e a sua saudade extraordinária descubriu a pátria borgoñona pola carne e o sangue, nun momento no que Joris Van Severen e Léon Degrelle ainda non comprenderan aferrando-se somente á história. Thomasset sostiña a causa mais achegada á nosa dende o comezo de todo.

Thomasset foi un visionário que xa en 1933 escreveu "As maravillosas histórias do Emperador Ullrich" que ele mesmo recoñecia como un pseudónimo para Adolf Hitler. Nesta obra conta que a guerra non vai ser gañada polo emperador, e que a campaña francesa é somente algo episódico, na que a sua pátria borgoñona ficará outra vez no esquecimento europeu. 

Para Johannes a Franza non existe mais que para facer desaparecer aos povos que foi subxugando. Coñece ao SS Werner Best e a Von Tévenar, e xa antes da guerra os dous coñecian os traballos do borgoñón publicados en Bruxelas, baixo o título de Bourguignonnes. Os espias aliados vencellaro-no ao Nacional-Socialismo polas suas semellantes ideias, pero o certo é que a conexión espiritual refletia o anceio común de traballar para restabelecer a independéncia dos países flamencos e borgoñóns, territórios que cobrian a realidade do próprio Império Xermánico.

Por todo isto, Thomasset desexava a vitória de Hitler, pero sempre cos pés na terra, sempre dentro da realidade. Joris Van Severen, Léon Degrelle, Johannès Thomasset, tres homes que por cima do tempo, como Hitler, tentaron tornar á Borgoña ao Xermanismo Ocidental, que era o fogar que ocupou no século XX.

Degrelle toma a primeira taza de té con Hitler en 1936, nesta reunión Hitler comentou-lle a Ribbentrop que León ainda era moi novo para ser tan arriscado; e con desexos de César veu-se irresistivelmente empurrado cara unha Europa corporativista, por iso nun primeiro momento non se dirixiu ao Führer, senon ao Duce. Os seus desexos dun equilíbrio entre a monarquia, igrexa e a causa social, foron as suas filiazóns primárias. Formava parte dunha tradizón francófona vencellada ao mito final da latinidade, e o Valón non cria no determinismo da raza portadora da cultura, senon que considerava que a cultura era decisiva en si mesma.

Léon nesa altura da as costas ao xermanismo ao que sen embargo pertence, porque a sua visión do mundo está torta polo prisma do cristianismo negativo. Non é racista, pero ten gosto pola grandeza e a ambizón de someter a sua pequena pátria valona.»

Marc Augier «Saint-Loup» 1975

Les SS de la Toison d'Or : Flamands et Wallons au combat, 1941-1945

APRESENTAZÓN DO DOUTOR THOMASSET NA AHNENERBE

20 DE XUÑO DE 1942

«Vin a Berlin hai seis anos para falar das relazóns entre a Alemaña e a Borgoña. Pero naquele momento, non era apropriado dicer a verdade. Hoxe esclareceron-se ao fin as relazóns entre a Franza e a Alemaña. A guerra, que só puido poñer fin a este longo conflito destrutivo, resolveu finalmente a cuestión. Devo dicer que a vitória foi especialmente favorável para nós. A Wehrmacht libertou a Borgoña e agora un borgoñón ten direito a falar abertamente. Graves acontecimentos anúncian o moi inminente colapso da Franza. Nós, os borgoñóns, devemos considerá-lo sen nengún tipo de arrepentimento. Este é o sinal dun renacimento, polo menos se o Reich está disposto a dar-nos o apoio.

A misión da Borgoña non é reunir a Franza e a Alemaña, a latinidade e a xermanidade, como moitos puidemos e como nós mesmos devemos crer. A vocazón de Borgoña era, pola contra, moito mais que separar a dous rivais. É agora o momento de escoller entre a Franza corrupta e moribunda e o Terceiro Reich, tan cheio de mocidade e esperanza; entre o atrativo da carreira e as ideias preconcibidas da escola. Si, a nosa eleizón xa se fixo hai quince séculos. A Borgoña de hoxe atopa-se entre o pasado francés e o futuro alemán. Fomos, ao longo dos séculos, un elemento de paz, unha barreira ou un lugar de paso. Cando a Franza nos arrastrou ás suas aventuras bélicas, distorsionou un destino que xa estava trazado. Cando ela, que se chamava latina, unia-nos a ela cando eramos xermanos, destruindo o equilíbrio das razas. É ben seguro que a Borgoña é unha estrada, un camiño de norte a sur, pero é mais preciso dicer que é unha porta do norte aberta ao sul. Forma parte da zona xermánica. A vocazón desta Borgoña vén hoxe ditada por unha dobre necesidade; por unha banda pola necesidade de separar esta terra xermánica do resto da Franza que non é mais que un inviável conxunto de rexións e por outra banda pola necesidade de responder ao caráter nacional da Borgoña e de vencellar este país ao bloco xermánico. Non pretendo apresentar estatísticas eruditas, senon o simples testemuño dun labrego sobre o estado atual do seu país e os seus soños para o futuro. O que destaca cando examinamos á Franza en 1942 é a sua imobilidade, a imobilidade dun cadáver. A Franza está derrotada e non o cré. O povo xa non reaciona; a derrota non cambiou absolutamente ren. Non ten nen ideia das suas desgrazas atuais. Tamén desfalece a derradeira ambizón, manter a unidade da Franza. Ninguén entendeu nen esqueceu ren. Portanto todos son reacionários, no sentido de que xa non temos outra ambizón que virar cara a o pasado. Uns queren voltar a Louis XIV, outros a Poincaré, e a maioria a Blum.

O povo francés atopa-se nun estado de ánimo de xogador infeliz. A importáncia dos acontecimentos están mais aló dele. Só sabe que foi o vencedor de 1918, o vencido de 1940 e quer unha nova guerra da que espera sair vitorioso. Quer facer un grande movimento para rematar nun partido que cre que non fai servizo algún. Desde o armistício, os governos non parecen ter ideias políticas mais ambiciosas. A Franza só reacionou á sua derrota continuando enfurruñada. Illa-se de Europa e espera axuda da América, depois de ter depositado as suas esperanzas en Inglaterra e na Rusia soviética. A paixón que domina na Franza, e é case a única paixón da que por desgraza podo testemuñar con certeza, é o odio á Alemaña. Poderiamos concluir que a colaborazón xeral entre a Franza e a Alemaña é imposível. Desistimos a formar comunidade e contentamos coa colaborazón con determinados partidos, por exemplo da Bretaña, Flandres, Borgoña. A colaborazón cunha Franza unida teria sido un grande faro para Alemaña. Se esta quimera toma-se forma e se fixera realidade, entón o Reich perderia a guerra. Non colaboramos con moribundos, só collemos a sua enfermidade. Un estado vello e desgastado como a Franza non pode entender o novo Terceiro Reich. Polo tanto, a Alemaña non pode colaborar co conxunto da Franza, que é demasiado diversa, demasiado diferente, pero si pode facé-lo absolutamente coas suas partes xermánicas. A colaborazón é entre persoas do mesmo sangue. Non só é imposível un bon entendimento cunha Franza unificada, senon que manter a unidade francesa leva inevitablemente á guerra a moi curto prazo. En efecto, o único ponto no que coinciden os franceses é a necesidade da vinganza: os nacionalistas queren vingarse de Alemaña, os comunistas queren do nacional-socialismo. Se persiste a unidade do país son posíveis duas soluzóns: a renovazón «nacional» ou o bolchevismo. No primeiro caso estamos a preparar a vinganza e no segundo estamos a crear unha perigosa fonte de malestar na Europa. Inevitavelmente, a Franza convertera-se entón nunha fonte de guerra ou nun centro de revoluzón. En ambos os casos representará, para os inimigos da Europa, unha excelente base de ataque.

É polo tanto unha necesidade estratéxica que ordena a destruzón desta unidade, que ademais é moito mais fráxil do que cremos. No heteroxéneo conglomerado que chamamos Franza, que só se mantén grazas á opresión de París e a un governo hipercentralizado, podemos atopar elementos de harmonizazón. Un deles é Borgoña. Aínda que a xente alí é igual de nivelada, xudea, anglicizada e negrificada que nas outras províncias, está a xurdir unha espécie de consciéncia nacional. Limita-se a unha pequena elite, pero mesmo entre a xente comezamos a atoparnos cunha profunda negativa á Franza. As políticas de París e Vichy, fundamentalmente anti-labregas e opresivas, aceleraron rapidamente esta evoluzón cara a ideas mais separatistas do que autonomistas. Borgoña, con fronteiras menos claras que a Bretaña e menos consciente das súas orixes nórdicas que Flandres, xa constituiu un Estado ben equilibrado; o Saona era o eixo central e o Loira a fronteira. Era un estado de caráter xermánico, con fronteiras incertas, pero un centro vivo. Aínda que o Saona desemboca no Ródano, as suas cuncas representan dous mundos diferentes. O Saona é un río do norte que rega os vales das povoazóns xermánicas. A cunca do Ródano é alleia a ela. Se restabelecemos esta antiga orde, devemos evitar un perigoso escollo, é dicer, a separazón da Borgoña do Franco Condado. Borgoña só é viável se o Saona constitui o seu eixo central. Este rio da-lle a sua permanéncia; a sua maior desgraza e a sua maior debilidade veñen de estar dividida en duas sezóns: unha na órbita da Franza, a outra, mais afortunada, na órbita do Império. Agora devemos reparar esta grande inxustiza. Ademais, o Franche-Comté por se só non interesa ao Reich, porque non é a porta de entrada esencial ao sul que poderia representar unha Borgoña unificada. Este país, aínda tomado na sua totalidade, non poderia viver de forma independente. Porén, se está intimamente próximo á Alemaña pola sua nacionalidade, distancia-se dela pola sua língua. Por iso deve conservar a sua autonomia cultural e se converter nun chanzo do novo império xermánico. Só pode ser un protetorado, polo que evitaremos o termo «anexión», que ten un sabor ben desagradável.

Para o Reich, Borgoña é a porta aberta ao sul, a porta de entrada ao ar cálido que chega do Mediterráneo. Para Borgoña, o Reich é o protetor natural e mais antigo dos estados xermánicos. Este grande povo e este pequeno país están feitos para se unir. A criazón dun estado francés artificial e centralizado separou-nos, unha criazón desafortunada que sumiu a Europa nun derramamento de sangue durante mais de mil anos. A Franza pode-se considerar un erro histórico no sentido literal. A sua unidade, por outra banda fráxil, construe-se na decadéncia da Borgoña. O antagonismo entre o reino (da Franza) e o grande ducado ocidental marcou a história da Franza. Apesares de todo o que parece, aínda non está suavizado. Aínda hai unha profunda oposizón entre Dijon e París, e voltou aparecer recentemente durante os reiteradas tentativas de sufocar a Universidade de Dijon. Antes da Alsácia, a Borgoña era un oso de discórdia entre a Franza e o Império. Isto é verdadeiramente un paso, marca o ponto no que, á beira do Loira, cesou a influéncia das tribos xermánicas. A Borgoña resistiu desesperadamente o desexo de anexión dos franceses. Isto causou a sua desgraza, porque a centralizazón parisina esmagou, devaluou, destruiu o noso caráter nacional. A resisténcia ten o seu símbolo na persoa do noso último Grande Duque, Carlos o Temerário, a quen os franceses calunian tanto como queren. É a sombra protetora que paira sobre a nosa história; hai outro que nos dá unha lizón válida para o noso tempo: Carlos V. Vencedor en Pavia e herdeiro dos Atrevidos, obtivo dos vencidos a cesión da Borgoña, pero cometeu o erro de soltar aos prisioneiro demasiado cedo e non ocupar o seu país. Agardamos que o chanceler Hitler non cometa este erro! Asi, o Reich, toma-se a Borgoña baixo a sua protezón, responderá á necesidade estratéxica de ter as costas libres no Ocidente e de ser vitorioso en Oriente. Os tres pontos de vista coinciden: o militar, o político e o estratéxico. Desde o ponto de vista militar, dado que a Borgoña é a chave da unidade francesa, a sua separazón fai que a Franza sexa inofensiva. Se retiran Dijon, curta-se o camiño ao mar Mediterráneo, aos negros, ao império colonial. Unha Fraza sen negros non pode con mais guerras. Desde o ponto de vista político, a Franza é o país ideal para o bolchevismo, e non podemos permitir que continue se queremos curar a Europa da Morte Vermella. Os xacobinos de 1793 eran verdadeiros pré-bolcheviques e durante 150 anos a Franza foi o modelo «revolucionário». Non se festexou ali oficialmente a lembranza dos crimes de 1789 e dos anos vindeiros? Foi a Franza a que impediu que Europa curta-se a dominazón soviética de raíz e é ás manobras anglo-francesas de 1919 ás que devemos a longa e dura guerra de hoxe. Só podemos neutralizar a fonte de contáxio que representa a Franza separando os elementos sans e sometendo aos demais a un domínio implacável.

Desde o ponto de vista económico, finalmente, a Borgoña é unha xoia que se pode comparar coa Ucránia: unha para o pan, outra para o viño. Só se estoura a metade dos recursos do solo. A dominazón francesa arruinou este país que era un dos máis ricos da Europa no século XV. As suas aldeias están en ruínas, os seus campos están en barbeito: nos montes non se aproveitan grandes extensións de pastos, por falta de rabaños e sobre todo de pastores, os campos non valen ren, divididos ao extremo ou abandonados. Este país que foi tratado tan duramente pola poténcia ocupante, está preparado para receber unha nova provisión de sangue xermánico. Pero primeiro hai que se desfacer dos maus elementos da povoazón, os irremediavelmente franceses, bolcheviques ou dexenerados. Hai que criar zonas onde os recén chegados sexan amos e sexan as sementes do futuro no médio de povoazóns a piques de desaparecer. Para conseguí-lo, abonda con identificar as rexións máis despovoadas e expulsar aos proprietários incompetentes. Só á mala administrazón de París deve a Borgoña a sua actual penúria. Separemo-la desta cidade maldita, xermanicemo-la novamente e a Borgoña recuperará o seu esplendor. A subministrazón de sangue fresco restaurará esta solidez interna que permitiu á pequena tribo da Borgoña para continuar. Estes xermanos do leste, que marcharon como crianzas pródigas, deixaron o seu nome á nosa comarca.

Entón a Borgoña recuperará a sua vocazón, será o gardián da forma francesa da cultura ocidental. Porque esta cultura francesa, de natureza xermánica e de fala latina, merece ser preservada. A "Ile de France" non é capaz diso. Desde o ponto de vista espiritual e moral, París só presenta un esplendor envellecido, emporcado por elementos impuros, para sempre decadente. A Cidade Mestra non é máis que un prostíbulo e un xogo de azar dirixido por xudeus e negros para as necesidades dos anglosaxóns. O que fica desta cultura pode ser preservado pola pequena cidade de Dijon. Así, a Borgoña deve sobreviver á Franza. Seguindo a promesa do Führer que aparece no cúmio do Mein Kampf: os povos do mesmo sangue deven estar unidos no mesmo império, o antigo reino da Borgoña deve-se unir ao Império non como unha simples província que non teria sido asimilável, senon como un protetorado que gozaria dunha autonomia cultural. Este território escollido polo destino vera-se por unha banda rexuvenescida por unha achega de sangue xermánico e unha administrazón alemana; por outro lado gardará do seu gran pasado francés o que merece a pena gardar, a sua arte e tamén a sua língua. Na Europa que hoxe está en xestazón, unha Europa ao estilo xermánico, como foi a de Carlomagno, parece-nos que Borgoña pode xogar o seu próprio papel, o Reich gañará así, se respeita, protexe e sobre todo libera á Borgoña, un dos suas marcas mais preciosos. Non merece respeito este país, que representa o posto avanzado mais afastado das tribos xermánicas, fieis durante quince séculos? Os xermanos avanzaron até a Aquitánia, a España e a Provenza, pero non deixaron alí pegadas tan profundas como na Borgoña. Só na Borgoña aínda vive o sangue e o espírito da Xermánia. Si, semella que este país, esta eterna Borgoña, sempre conservou a sua vocazón. Abonda con que se libere dunha opresión de cinco séculos.

O dever da Alemaña vitoriosa é liberar o país borgoñón, devolvé-lo á comunidade xermánica, conducí-lo cara a un renascimento posível nun momento no que, grazas ao noso Führer, a azón converte-se na irmá do soño. A vinganza da Borgoña será sobreviver á Franza. Pronto poderemos entrar nun Reich ampliado, non como vencidos, senon como libertos. Depois poderemos erguer un monumento ao noso heroi nacional coa inscrizón: «A Carlos o Temerário, derradeiro duque da Borgoña, asasinado en 1477, vingado en 1942... ou 43». Permitan rematar cunha lembranza persoal. Saímos da guerra de 1939 nun país hostil, coa habitual procesión de desgrazas desatadas contra as minorias nacionais: acoso policial, complotes, ameazas, ataques cando fomos libertados. Era o 17 de xuño de 1940 e, neste pequeno recuncho da Borgoña, estavamos fora da liña de fogo. Ao dia seguinte, ao fin ollamos os primeiros uniformes alemáns. E este libertador agardado durante 10 meses non era descoñecido para min. Era un novo oficial das SS, un amigo moi querido ao que coñecera antes da guerra, sen esperar un reencontro tan magnífico. Este fiel amigo saiu agora do combate, levemente ferido, cheio de coraxe e esperanza. Mais tarde caiu por desgraza na fronte oriental. Desta visita, que foi a derradeira e que tivo lugar nunhas circunstáncias tan comovedoras e importantes, lembrei unha palabra. Dice-nos: «Agora formades parte do Reich». Manteño, como a miña mais querida e fermosa esperanza, esta promesa dun heroi perdido. A Borgoña que foi fundada polos borgoñóns é digna de converter-se nun compoñente do bloco xermánico dun grande Reich. Non pide outra cousa, pero esixe esta honra con forza desesperada.»

Nos anos vindeiros co prolongamento da guerra o proxeto foi adiado até o fin do conflito; por motivos de forza maior as promesas do governo alemán non poderian ser efetivas até que a vitória fose alcanzada. Thomasset desmoronou en desespero e desilusión; ainda que continuando coas suas ideias colocou o proxeto na espera, collendo o relevo o antigo líder dos rexistas, agora un novo nacional-socialista borgoñón, o SS-Standartenführer Léon Degrelle.

DEGRELLE E BORGOÑA
Trechos da entrevista de Jean-Michel Charlier a Léon Degrelle en 1978

J-M Charlier - Que opinión tiña Himmler sobor os seus proxetos políticos?

León Degrelle – Durante horas de conversa noturna puiden explicar confortavelmente os meus proxetos políticos ao grande chefe supremo das Waffen SS. Ter a Himmler por horas a un metro miña permitiu-me ter unha ideia exata da sua persoa. Todo o que lle expliquei sobor o miña ideia para o Ocidente, Himmler ouviu primeiro con surpresa, depois con interese, e finalmente concordou. Por outro lado, o mito da Borgoña remontava-se ás mais fundas lendas xermánicas. A miña ideia non prexudicava de xeito nengún á Franza. Naquela altura o que importava era que alguén do Ocidente estivese solidamente instalado naquela panca europeia. Que fose gascón, da Touraine ou, coma min un home de sangue valón, dava o mesmo. O esencial era que alguén do Ocidente chegase a unha posizón de forza. Cheguei a esta posizón política a tal ponto que Himmler deu o seu asentimento por escrito, concordando con todo o que lle expuña. Himmler dacordo con Hitler, recoñecia que, depois da guerra, seria criado un grande Estado chamado Borgoña, que teria o seu próprio exército, a sua finanza, a sua própria diplomacia e até a sua própria moeda e servizos postais, e do cal eu seria o primeiro chanceler. Chegou mesmo a estabelecer, algo que nunca tivera pensado, un amplo corredor para o Mediterráneo. Ese texto non caiu no baleiro. Foi publicado. Un dos antigos asistentes de Himmler, Dr. Kersten, revelou-no no seu conteúdo exato no seu libro «Eu era o confidente de Himmler», dous anos após as hostilidades. O "Fígaro" de Paris reproduciu o texto, no que me concerne en 21 de maio de 1947, na primeira e terceira páxina, comentado polo embaixador André François-Poncet, o primeiro especialista francés do Terceiro Reich. O "Fígaro" con estes textos de Himmler e François-Poncet, tamén incluía o mapa correspondente:

«O mundo -declarou Himmler- verá o renascimento da antiga Borgoña, aquele país que foi o centro da ciéncia e das artes». E especificou: «Será un Estado modelo, cuxa forma será admirada e copiada por todos os países». Francois-Poncet analizou no mesmo “Fígaro” estes importantes detalles referindo-se, como ele di, a ese «Estado da Borgoña, mimado e erixido como Estado modelo». O diplomata e académico conclui sobor tais declarazóns que «son dunha autenticidade certa». A previsión de Himmler fornecida por F. Kersten tamén é auténtica: «Coido que Degrelle, o líder dos Rexistas Belgas, será o primeiro chanceler da Borgoña». J-M Charlier - E que significava para a Franza todo isto?

León Degrelle - Mais aló e por cima da Borgoña, que foi unha etapa esencialmente moral da miña ofensiva, eu queria que todo o Ocidente fose endireitado, restabelecido na sua unidade, no seu poder e na sua antiga personalidade.




Non se tratava de diminuir a Franza, senon de sair todos xuntos do lodazal de 1940 e alcanzar uns con outros un esplendor maior. De Marsella a Antuérpia, de Sevilla a Oslo, con mellor ou pior ganas, todos temos de mostrar solidariedade. Só contaríamos nunha Europa unida se voltásemos ser un todo. A decisión de Hitler e Himmler de admitir a miña ideia da Borgoña era o pedestal sobor o cal a magnífica estátua do Ocidente poderia erguer-se novamente, enteira e renovada, e dura como o mármore romano. Sen esa resurreizón plena, franceses ou non, teríamos sido apenas subordinados dispersos á mercé das decisións dun xigante dominador. Para nós, borgoñóns significava os ocidentais abrindo a primeira fenda. E fixen como unha picareta, abrindo camiño.

Falando con Himmler sobor a nosa división SS, calmada e até xentilmente a medida que a conversa proseguia obtiven etapa por etapa, trés concesións capitais: teríamos o noso próprio mando, preservaríamos a nosa língua e continuaríamos coas nosas bandeiras nacionais. A bandeira tamén era un símbolo para nós. Ceder á bandeira seria ceder moralmente en moitas outras cousas. Levamos para a fronte soviética unha bandeira que remonta aos tempos mais remotos da nosa história, a espléndida bandeira vermella e branca da cruz da Borgoña - a dos troncos con nós de Santo André que os nosos grandes duques do Ocidente a partires da Idade Média fixeran voar dende a Frísia e a Zelándia ao Artois e ao Franco-Condado. Carlos O Temerário fala-o brandido nos seus tráxicos combates contra Luís XI, na Suíza e na Alsácia. As nosas bandeiras da Borgoña lideraron o povo dos Grandes Países-Baixos durante séculos. Cruzaron os Pirenéus para seren adotados polo Império Hispánico de Carlos V. Cruzaron os oceanos con ela para facé-la voar en vinte países da América e da Ásia. Aquela bandeira, para nós, era sagrada, e era iso que queríamos polo menos salvar, e na medida de todas as nosas forzas e dos nosos soños, engrandecer e glorificar. Todo iso conseguín.

Léon Degrelle no xornal «Poblé Andorre»

P.A.- Se Hitler tivese gañado a guerra, teria a posibilidade de existir unha Cataluña unida, a da Franza coa da España?

L.D.- Estávamos a chegar ao mesmo no estado belga, o movimento rexista, en pleno acordo con Hitler, teria recuperado o norte da Franza e a Borgoña que pertencian ás nosas rexións. A Franza curtou á Flandres en duas, tal como dividiu tamén o país catalán, e queríamos restabelecer unha unidade antiga, a unidade da cultura, a unidade da língua e tamén a unidade económica. O mesmo aconteceu co país catalán, é evidente que foi unha cousa monstruosa dividir un país en dous. Nunha Europa unida é evidente que estas cousas terian que ser restabelecidas, e é asi que dentro das Waffen SS, un millón de rapazes de 28 países diferentes vivian en irmandade, cada un con esta ideia de restabelecer a grande unión en irmandade de todos. Que importáncia pode ter mudar algo as fronteiras na estrutura interna de cada país, cando existe unha fé común...

 

Testemuño basco de Morvan Marchal

Penso moitas veces nele, nese vello druida... Só cara o final da sua vida coñecín a Artonovios en Abred, grazas aos meus amigos Glémarec e Goulven Pennaod. Pero ao longo dos moitos anos que durou a nosa relazón, até que faleceu recentemente, puiden validar a personalidade deste home -un home humano, demasiado humano dende moitos pontos de vista- e o extraordinário que era. Si é certo, como escribiu Pennaod en Ar Vro , que o fundador do Breiz Atao pode ser descoñecido para os bretóns conscientes de hoxe, a infelizmente enferma Bretaña. Porque non creio que a ingratitude sexa unha virtude en absoluto, nen tan sequer se falamos dunha nazón.

No que a min respeita, aínda que non son nen bretón nen celta, os meus cotiás tratos con Morvan Marchal tiveron un grande efeito na miña educazón. Ao considerarme «ibérico»(neste ponto aderiu-se ao pensamento dos linguistas e etnólogos do século pasado), recoñeceu en min a un representante dunha tradizón ocidental mais antiga do que a sua. En calqueira caso, devo, en parte, ás longas conversas que mantivemos xuntos, mentres bebiamos valentemente cuncas de hidromel e falavamos disto e aquilo -dende os deuses celtas até as meigas dos nosos povos rurais- xa que eu mesmo comprendo o significado dos antigos mitos bascos pre-cristiás e deles poder concluir, ainda que non sexa matéria prima dunha relixión, ao menos novos motivos para a nosa literatura, e incluso motivos persoais para a miña vida e as miñas azóns. Non sabia que Marchal, no ámbito dos escritos neopagáns dos seus derradeiros anos, tamén escrevera outros poemas. Porén, grazas a Glémarec, cando descubrín os versos nos que estivera traballando dende que era un adolescente, non me apeguei ao seu valor literário -porque Marchal era, en sí mesmo, un verdadeiro poeta-, senón ao testemuño deses versos. Os versos reflexan a vida espiritual do seu autor, que, por outra banda, representa unha evoluzón similar á de moitos outros entre nós, dende o catolicismo tradicionalista chuan e carlista, pasando ao nacionalismo étnico, até o «neopaganismo». De todos modos, evoluzón? De feito, é a mesma atitude espiritual, a mesma ca dos nosos paganos do Lonxano Oeste, sempre dirixida contra o seu inimigo común, é dicer, contra a democracia igualitária, que coas suas ambizóns universalistas é inimiga de toda verdadeira tradizón (ainda que o próprio Marchal ten algún toque que outro, xa que se tiña por un orgulloso discípulo e albanel). Hoxe esa democracia triunfa incluso nos diversos representantes das nosas etnias, porque tamén se expresa nas línguas populares que moitas veces chamaron vernáculas. Saudo-te Mestre Druida, que fuches quen de expresar no francés unha aspirazón celta, que os teus irmáns descansen e se alimenten da sabiduria eterna desa Gwenva, onde sempre estaremos nós, os teus discípulos, leais a Sukellos, Odín, Ortzi e até Apolo, a pesares da ilusión do tempo e o espazo. Jon Mirande

«Témoignage vascon», 25/02/1965 Morvan Marchal; Na publicazón Chants du porhoet: Poèmes Gallos.

Traduzón do basco ao galego: Paulo Bande

Álvaro das Casas, o eterno censurado

Na opinión xeral da xente do noso país, é habitual colocar ao setor histórico nacionalista, dirixido por Vicente Risco como traidor por teren apoiado o levantamento militar de 1936. Cando o certo é que as alianzas entre os chamados direitistas: conservadores, nacionalistas e tradicionalistas; eran unha realidade política cotiá desde o tempo da Irmandade Nazonalista Galega, exemplificado nas filiazóns que se mantiñan no próprio rexime de Miguel Primo de Rivera.

Na realidade, se tiveramos que falar de traidores dentro do nacionalismo tradicional galego, a respeito das alianzas que se viñan facendo, serian en caso todo as do setor da esquerda, que prefiria pactos cos anarquistas, comunistas e outros compoñentes da Frente Popular Española, galeguistas de esquerda que viñan sendo tamén influenciados pola mazonaria mais decadente do momento.

Desde os xornais anarquistas e da Fronte Popular Portuguesa na Galiza e Portugal difundiron-se críticas pola represión rebelde cuns supostos «nacionalistas galegos e galeguistas». 

Os auténticos nacionalistas galegos revolucionários con senso racial e imperial europeu, durante moitas décadas ficamos órfons da leitura e narrativa dos feitos históricos baixo a nosa própria visión. Coa censura imposta polo xacobinismo nacional-español no estado e polo esquerdismo mal chamado nacionalista na autonomia galega, é un verdadeiro milagre que existamos e poidamos escrever estas modestas liñas.

Durante moito tempo explicaran-nos nos «bares de praia» nacionalistas de esquerda, que os nacionalistas galegos que apoiaron a revolta militar de 1936 foron traidores ao ideal, mentres que os verdadeiros patriotas galegos eran aqueles cos tamén centralistas e nacionais-españois que ademais asasinaban aos seus opositores políticos.

Nunha entrevista ao noso Álvaro das Casas, descobrimos a visión e as razóns reais do posicionamento en favor do levantamento militar que mais tarde comandou Francisco Franco. A entrevista e números son tamén censurados e enredados pola própria república portuguesa, o xornal O Comércio do Porto é publicado por enteiro na internete desde os anos 1800 até hoxe, agás coincidentemente aqueles números do verao de 1936 cando comeza a Guerra Civil Española. Ditos números e datas especiais están disponíveis apenas para licenciados e pesquisadores calificados.

Das Casas e os xenuínos nacionalistas galegos históricos, antes do 36 cansaron-se de querer facer compreender aos novos «revolucionários de salón» que estavan a coaligar-se cos inimigos dos povos. As ideias comunistas e anarquistas eran e son, en orixe, ainda mais xacobinas e anti-tradicionais do que aquelas que inicialmente defendian liberais-conservadores da CEDA ou os tradicionalistas Carlistas. Para os galeguistas históricos, ese tipo de ideias frentepopulistas eran sinónimo de nacionalismo español e tamén represetazón do mesmísimo anticristo.

Os nacionalistas galegos, bascos e cataláns non tiñan apoio popular suficiente como para se desvencillar do conflito e entrar na guerra por conta própria. No início, ninguén sabia o que ia significar a rebelión dos militares do norte da África, ou o que o próprio Franquismo significaria mais tarde, nen se quera Franco sabia-se o líder da revolta. O que era ben coñecido para eles, era a despreciável república española.

O Comércio de Porto, 7 Setembro 1936

A Galiza na revoluzón española

«O testemuño dun galeguista: Pola Civilizazón e pola España contra a deméncia tartárica!

D. Álvaro das Casas, escritor galego dos mais coñecidos e dos mais admirados, expón a O Comércio do Porto un terrível libelo contra o Governo de Madrid.

Os meios cultos portuenses acompañaron, sempre, con moito interese e aprezo, as manifestazóns culturais da vida galega. Ainda, hai pouco, realizou-se, no Porto, unha Semana Cultural Galega, que foi unha afirmazón magnifica de vitalidade intelectual da Galiza e de estreita simpatia luso-galaica. Compreende-se que, no mais solene instante que a España está a atravesar, acudise a moitos espíritos unha interrogazón sobor a atitude dos mais categorizados representantes do nacionalismo galego perante a guerra que ensanguenta, tan tráxica e desoladoramente, a terra española. De certo, xá ninguén parecia ter nengunha analoxia entre a posizón dos nacionalistas galegos e a dos nacionalistas bascos e dalgúns nacionalistas cataláns. A Galiza formou, desde os primeiros momentos, un bloco sólido e homoxéneo ao lado do Exército español, pero con todo non deixava de ser curioso averiguar a maneira de como algunhas figuras representativas da intelixéncia galega entenden a solidariedade dada con unanimidade pola populazón do Noroeste hispánico ao movimento de reconstruzón española, desencadeado polo Exército do país viciño.

Sabiamos que estava en Portugal unha desas figuras, que é, ao mesmo tempo, a dun devotado e eminente lusófilo, o mestre D. Álvaro das Casas, nome aureolado por unha actividade brillante na catedra, na tribuna de conferencista, no xornal e no libro. Procuramos a oportunidade dunha troca de impresións co ilustre publicista e catedrático, hai pouco chegado a Portugal, depois dunha longa permanéncia na Alemaña e na Itália. Deparouse-nos esa oportunidade nunha das ultimas tarde e, logo ás nosas primeiras preguntas, Das Casas declarou:

-Estimo, de veras, esta oportunidade de fixar unha posizón relativamente ao gravísimo momento que a España atravesa. Poderia, no meu país, gardar siléncio, para que as miñas palabras non pareceran de adulazón ao exército vitorioso ou significativas do anseio de garantir, de calquer modo, unha situazón vantaxosa. Poderia, tamén, aqui, nada dicer, espontáneamente, con receio de incorrezón para cun Governo ao cal devo a mais xenerosa hospitalidade.

Confeso, con todo, que os acontecimentos que eran de esperar depois do infame asasinato de Calvo Sotelo -tomaron proporzóns tais que se estabeleceu un dilema inconfundível, perante o cal non se admiten reticencias nen meias palabras de contemporizazóns cúmplices. O Governo de Madrid -di D. Alvaro das Casas, con vibrante enerxia, ás ordens de turbas de incendiarios, envilecido nunha era de terror sen precedentes, traidor ao próprio espírito da república, é a negazón total de todos aqueles princípios que un home medianamente digno e sensível deve aprezar mais do que a sua própria vida. 

E feita, esta declarazón, que impresiona non só polos termos categóricos como polo ton caloroso e animado no que foi proferida, Das Casas acrescenta:-O exército está, nestes momentos, salvando as mais puras esencias de europeidade e todos os valores morais que deron á España un posto de primeira orde no diálogo das mais antigas, nobres e gloriosas civilizazóns-. Tais palabras non admitian dúvidas. Era ben clara a posizón do noso entrevistado no dilema inevitável que, hoxe, oferece-se a todo cidadán español. Pero, a sua Galiza, onde, ainda hai pouco, se desenrolara un plebiscito sobor a sua autonomia, deve renunciar, definitivamente, a todas as suas aspirazóns, ainda que dentro do cadro dunha España grande e unha?

-Hai moitos anos -di Das Casas, que non milito en partido político nengún; pero son galeguista, desde que teño uso da razón. Pois ben: creio que é esta, precisamente, a hora na que se comeza a realizar o soño de toda a miña vida. A Galiza constitui, por si, unha individualidade de perfil nítidamente acusado no curso de decenas de séculos. O problema, para min, estava no desmantelamento desa personalidade, de tal maneira que, se, un dia, o resto da España tolea, e empeña-se en sucumbir, nós puidesemos, atuando en consciéncia própria, salvar do Incéndio vermello toda a nosa continua e magnifica tradizón; se, polo contrário, chegase a hora de restaurar o auténtico sentido hispánico, de erguer un estado novo, forte e poderoso, a Galiza poderia axudar á empresa, non como quen vai levado pola mao e empurrado, senon como quen entusiásticamente é parte esencial na tarefa, dispondo dun caudal preciosísimo de história imaculada.

Cun flash de ledícia triunfante nos seus ollos vivos e profundos. Das Casas engade: -Neste instante, a miña terra, novamente, con perfeita unanimidade, con ardor insuperável, coa fé dun verdadeiro misticismo, toda ela unida nun apertado feixe, está en armas pola salvazón e pola restaurazón da España, polo prestíxio da Euгора. E conclui: -Está-se dando a maior batalla do noso tempo, en defesa da civilizazón, outra vez ameazada pola tolémia tartárica. A Alemaña, Portugal, a Itália e, agora, a España empeñan-se na nova cruzada pola salvazón da Europa. A miña alma galega vibra, emocionada, de orgullo, cando penso que xentes do meu sangue chegaron á fronte de batalla, cantando o hino galego, desexosas de morrer ao lado dunha mocedade irmá que está a dar á História o mais sublime e heroico exemplo de sacrifício-.

Rematada a entrevista. Non hai equívoco posível. O galeguismo declarou-se pola Civilizazón, pola España e polo Exército nacionalista. Proclamou-no, abertamente, un dos mais nobres e lúcidos espíritos da terra galega.

Entrevista en PDF

ANTECEDENTES :

Carta de Álvaro das Casas a Alexandre Bóveda en relazón a ORGA e os deputados nacionalistas no parlamento español en 1931

« Meu querido irmán:

Hoxe leio a decisión dos galeguistas de afastarse da loita eleitoral en Lugo, a posizón ca que fica a ORGA lucense e aquela en que vai a ficar logo a de Vigo. O horizonte comeza a crarexar.

Neste intre, xulgo obriga da miña concencia insistir nos puntos de vista que sosteño pubricamente depois das eleiciós: a necesidade urxentísima de constituír un grande partido galeguista. Entendo que o chamado a romper o camiño -pola súa fidelidade aos principios históricos e a pureza e maor honestidade da súa conducta políteca- é o grupo de Pontevedra úneco que, hastra na súa denomenazón, mantén a unidade da doitriña nazonalista. De momento no meu ver, percízase que o grupo Autonomista de Vigo, Irmandade de Ourense e Partido Galeguista-Repubricano de Ourense decrárese púbricamente disoltos pasando a xuntarse ás vosas forzas seus aituaes asociados. Logo seguirán este camiño outras organizaciós, pro as ditas -como máis afís- son as que teñen a obriga de dare eisempro.

Aos nosos catro diputados -Castelao, Otero Pedrayo, Vilar Ponte e Suárez Picallo- supoño que lles chegaría a hora de afastarse pubricamente da xefatura de Casares Quiroga e desligarse de unha minoria estúpida, covarde e incapaz que nada fai pola Terra e que os pon en trance de complicidade coas traiciós máis noxentas. A Ezquerda Galeguista supoño que lles vai a escribir neste senso recramando a súa libertade de aición pra acusalos pubricamente, no caso de manter na súa forza tan indinos concubinatos.

Voso na Terra.»

Álvaro de las Casas, 1931

EL PUEBLO GALLEGO

«Non: co Estatuto na mao, lealmente, libres de paixón e de prexuizos, non hai xeito de impugná-lo. Poderán dicer os homes da direita: é que agora o Estatuto vai ser governado polas esquerdas. As esquerdas poderian dicer o argumento xémeo se as direitas tivera-no plebiscitado depois do 6 de outubro, e nen uns nen outros, dicendo isto, dirian ren contra o Estatuto. Mais ainda: os encarregados de administrar o Estatuto serán elixidos na sua hora, e «segundo un sistema de representazón proporcional» o ideal para os nosos homes da direita e é entón o momento de que os nosos partidos de dereitas, encaixando candidaturas de prestíxio, conscientes da sua forza, procuren un triunfo que, de conquerir, ninguén poida honradamente regatear-lles. E conste que eu non terei nen cincuenta votos para ser elixido, e temo que non teñan os suficientes para triunfar Otero Pedrayo, Risco, La Sota, Paz Andrade, Gallástegui, Garcia Boente, Diaz Rozas, Filgueira, Garcia Vidal, Candeira, Masó e tantos outros, e ben gozaria da sua vitória, e creio realmente que ben gañariamos todos co seu triunfo, porque seriamos ben administrados e rexidos.»

Álvaro das Casas, 17/06/1936

Sempre en Galiza, Libro II  

«Non; a República non levaba máis intención que a de ser unitaria e centralista, agás da concesión feita aos cataláns e o temor de que se estendese aos vascos; pero endexamais aos galegos.»

Daniel Castelao, 1940

-------------------------------------------------------------

NOTΛ ࿋ NOVΛ ࿋ VLTREIΛ

Na entrevista do xornal portugués escreven *España/Espanha, que de ter sido transcrita polo entrevistado sairian os Hespaña/Hespanha/As Hespanhas acordes ao significado a sementar polos galeguistas dos anos 30, e que podemos ler en traballos posteriores do próprio Álvaro das Casas tanto en galego (portugués) ou castelán.

O GRANDE DIA DE EUROPA

Como em tempos pasados contra o perigo islámico, que ameazava arrasar os fertilísimos campos dos velhos impérios, os povos que, hoxe, teñen consciéncia de si e renegan nefandas claudicazóns servís, xunta-se, outra vez, para salvar os eternos valores morais, reverdecer os sempre vizosos loiros das nosas histórias gloriosas e reafirmar a soberana hexemonia do espírito. Hespaña é, outra vez, trincheira e clarín da Europa. Estamos en loita titánica entre as duas mais opostas concepzóns do mundo. A un internacionalismo utópico e absurdo opomos o perfil nítido das nosas nacionalidades, ao nomadismo xudaico e depauperado opomos a mais firme pose do solo pátrio, ao ateísmo brutal o princípio religioso, ao conceito materialista da vida a nosa sede inesgotável de infinito, á loita de clases criminosa e esgotante a mais firme coesión no Estado, por que todos, ricos e pobres, patróns e trabalhadores, somos parte esencial dun todo indivisível, somos carne e poténcia dun corpo e alma únicos; na suma: somos, conxuntamente História e Futuro.

Álvaro das Casas, O Comércio do Porto (7/10/1936)