IDENTIDADE EUROPEIA
Enric Ravello Barber
A identidade europeia non nasce na Grécia. A identidade europeia non deve ser entendida como o resultado final de elementos diversos e heteroxéneos que a vaian moldando ao longo do proceso histórico. A identidade europeia non é a soma do pasado greco-latino dun lado, do pasado celto-xermánico doutro, e do pasado cristán que na Europa medieval poderíamos chamar de euro-catolicismo... -existindo todas esas realidades, sendo pola sua vez aquela que molda o mundo greco-latino, o pasado céltico-xermânico-eslavo, -meras adaptazóns históricas nun espazo xeográfico específico e en certas condizóns do espírito da Europa-, e aquela que converte o xudaico-cristianismo nunha forma relixiosa elevada como o cristianismo medieval, unha mistura de elementos cristáns e pagáns que por moitos séculos ten sido a referéncia espiritual dalguns europeus, e que agora pode deixar de sé-lo desde as instituizóns das diferentes confisións cristás están claramente decididos a eliminar os elementos propriamente europeus e a converter o cristianismo nunha relixión igualitária e universalista fiel somente á mentalidade dos povos do deserto nos que tivo a sua primeira orixe.
A identidade europeia non está “formada”. A identidade europeia “nasceu” no alvorecer da pré-história, case ao mesmo tempo no que o home como o coñecemos hoxe, apareceu na superfície do noso planeta. Nós, europeus, xa somos recoñecidos como algo diferente hai vários milénios. As culturas do norte da Europa de Ertebølle e Ellerberck marcaron no seu día o nascimento do que os historiadores chamaron o mundo indo-europeu, un mundo indo-europeu que é recoñecido por unha língua común, un tipo humano común, a existência dun lugar orixinal específico e, acima de todo, , desde logo, un certo sistema de valores e unha visión precisa do mundo: língua, povo e cosmovisión que se espalla por toda a Europa, moldando e dando orixe a todo o que hoxe englobamos no conceito de Europa. “Alén da importáncia da emigrazón indo-européia, é reforzada polo fato de que a nova raza constitui un povo con grandes dons físicos e espirituais, ben contrastados nos impérios e culturas que chegaron na Antiguidade e que conseguiron o seu auxe nas civilizazóns gregas, , romana e medo-persa” .
A cosmovisión dos nosos antergos indo-europeus incluía todos os aspectos da realidade: do social ao metafísico, do político ao filosófico, determinando toda a atuazón do "home europeu" ao longo da aventura da História. Tamén o noso atual sistema de pensamento, amplamente governado polo que C.G. Jung definiu como arquétipos coletivos.
Para os indo-europeus, do pasado e do presente, a célula básica da sociedade é a família patrilinear, tanto descendente como ascendente; sendo anteriormente acima dela unha nobreza mais ampla indicando un antergo común (a gens latina ou os cláns celtas). O seu sistema de governo é o dunha asembléia de guerreiros con poder de decisión, moi distante dos sistemas tiránicos e despóticos de raízes orientais, exemplos claros temos no Senado romano ou nas Cortes medievais. No eido relixioso, é o contrário de calquer concepzón universalista e igualitária, e as diferenzas entre os homes son consideradas algo mais do que un acidente circunstancial, reflexo da orde do Cosmos, dividindo a sociedade en tres categorias ás cais cada indivíduo pertence dacordo coa sua natureza interior; repetindo ese esquema relixioso e social ao longo da era pagana e tamén na Idade Média católica, que ainda mantén a mesma división social entre: oratores, pugnatores e laboratores.
As mulleres, mesmo dentro dunha sociedade patriarcal, eran moi respeitadas. En oposizón ao conceito de condizón feminina que as civilizazóns do deserto tiveron e que ainda teñen, na que ela é asimilada á concepzón de obxeto sexual e pecado, obrigada a se prostituir polo menos unha vez na vida, ou que o seu rosto sexa coberto con véu, pois a Antiguidade indo-européia é considerada e honrada, e se o pai corresponde a funzóns cívicas e militares; a muller é responsável da administrazón do fogar. Unha consecuéncia diso é a realidade diferente que as mulheres europeias ainda viven hoxe e as do resto do mundo.
No eido persoal, o recoñecimento da coraxe e do espírito heróico estavan acima de calquer outra considerazón, asi como a fidelidade aos que estavan acima deles e aos que libremente prometeron, no mundo latino e medieval deu orixe ao conceito FIDES. En xeral, o gosto polo sóbrio, polo direto e polo cumprimento do dever como forma de autorrealizazón caracterizou todo o mundo indo-europeu. "Nada en excesso", "Coñece-te a ti mesmo", "Torna-te o que és", eran as frases que aparecian na entrada dalguns templos gregos e que, no seu sentido pleno, encerran unha concepzón elevada do mundo. A nosa concepzón do mundo.
Esa orixe común e sua consecuente identidade e visión de mundo compartilladas non se deven tornar simplesmente obxeto de procuras intelectuais sobre o pasado, nen matéria de erudizón e coñecimento a meio camiño entre o académico e o romántico. Polo contrário, terá de ser o pilar fundamental e o mito mobilizador para construir a grande Europa do futuro imediato. O século XXI é o do combate identitário, superada a fase do Estado-Nazón e os blocos nascidos do segundo pós-guerra, contemplamos como o planeta se organiza ao redor de grandes espazos determinados por unha identidade común. O destino coloca os europeus diante dun dilema: ou sabemos interpretar o noso momento histórico e somos capaces de criar unha Europa que, por unha banda, desenrole as capacidades prometéicas da nosa civilizazón e, por outro, sexa capaz de ler na sua mais longa memória para construir sobre a sua heranza antiga; ou a vindeira será a derradeira xerazón de europeus antes de ser engolida polos dous inimigos que ameazan a liberdade do noso continente: o globalismo uniformizador e igualitário con capital en Nova York e o islamismo que, como fai coas suas mulleres, cobrirá o nosso pasado cun véu de intoleráncia e escuridade profundamente estrano´á alma europeia. A decisión está en nós.
